Ontsteking van het kruit

Hoewel de techniek sindsdien niet heeft stilgestaan, is het grondbeginsel van de techniek van het vuurwapen steeds hetzelfde. Men maakt een ijzeren buis aan één kant dicht, waarbij een klein gaatje werd opengehouden (of er later werd ingemaakt). Het buskruit en het projectiel werden via het open uiteinde tot onderin de buis aangebracht. Vervolgens werd de kruitlading ontstoken, waarna het projectiel, meestal in de vorm van stenen, loden of ijzeren bal, uit de buis werd geschoten. Aanvankelijk werd het kruit ontstoken door gloeiende houtspaanders, maar deze werden later vervangen door de vuurlont.

De gasontwikkeling van de kruitverbranding vond zo snel plaats en de gassen kregen zo’n hoge druk dat het projectiel of de kogel door de koker heen naar buiten werd gedreven, langs dezelfde weg aols hij er ook ingekomen was. Dit gebeurde met zo’n hoge snelheid dat de kogel, eenmaal uit de koker (loop) gedreven, zijn weg in de vrije lucht nog een heel eind voortzette