Getrokken & Gladde Lopen

De allereerste lopen van handvuurwapens werden meestal van koperlegeringen gemaakt, na omstreeks 1400 kwam daar het goedkopere smeedijzer voor in de plaats. Smeedijzeren lopen werden gemaakt door een ijzeren plaat rondom een ronde kern of doorn te smeden. Daardoor kreeg de loop vanzelf een ronde vorm. De ziel (schietbuis) werd van binnen precies rond gevijld en van achteren afgesloten met een uitschroefbare ijzeren stop voorzien van een uitsteeksel, de staart, die met een verticale schroef aan de lade werd vastgezet. De zielen van de lopen van handvuurwapens waren weliswaar glad, maar getrokken lopen, dus die voorzien van spiraalgewonden trekken, kwamen sinds het eind van de 15e eeuw ook al voor. Zij waren echter voor oorlogswapens onbruikbaar aangezien het laden heel precies en de kogel met behulp van een hamer en de laadstok in de ziel van de loop zou moeten worden gebracht en dit te veel tijd zou kosten. De loden kogel moest immers met geweld in de trekken en velden van de ziel geperst worden. Getrokken lopen (destijds schroeflopen genoemd) kwamen alleen voor bij wedstrijdwapens en bij korte jachtgeweren (buksen). Pas in de 18e eeuw zouden ook bepaalde infanteristen met zulke buksen worden uitgerust. Het voordeel van een getrokken loop was dat de spiraalgroeven in de ziel het projectiel tijdens zijn vlucht tot een draaiende dwongen. De kogel kreeg daardoor een grotere vluchtstabiliteit. Deze vluchtstabiliteit kende men al van de projectielen van hand- en kruisbogen, waarvan de veren scheef, dat wil zeggen in een hoek ten opzichte van de lengte-as, op de schacht zaten en die de pijl of bout tijdens de vlucht een draaiende beweging gaven.Ook gebruikte een kogel uit een getrokken loop de energie van de kruitexplosie beter, omdat hij de lading vrijwel luchtdicht afsloot, dus kon met een minder grote kruitlading volstaan worden als bij een gladde loop.