Vuursteenontsteking

Omdat het radslot ingewikkeld was en duur in productie, werd er gezocht naar een eenvoudigere en vooral goedkopere oplossing. Deze oplossing vond men in de vuursteenontsteking. De vuursteen werd in de bek van een soort hamer geklemd. Deze hamer ook wel haan genoemd, was aan de zijkant van het wapen aangebracht en kon tegen de druk van een veer in naar achteren worden gehaald (gespannen) en in deze stand worden vastgezet (gearreteerd). Bij het overhalen van de trekker sloeg de vuursteen tegen een ijzeren plaatje dat zich vlak bij het zundgat bevond. De geproduceerde vonken deden het kruit in het zundgat ontsteken.

De ontwikkeling van het vuursteenslot heeft enige honderden jaren geduurd, hetgeen tot diverse variaties van een dergelijk slot heeft geleid.

Klik hier voor meer info

Hollands snaphaanslot ca. 1630: Het kruit in de pan (A) wordt tot ontbranding gebracht door het slaan van een zwavelkies of vuursteen (B) in de haan (C) tegen het vuurstaal (D). De haan wordt gespannen door hem naar achteren te trekken en d.m.v. de meedraaiende tuimelaar (E) de slagveer (F) onder spanning te brengen. De haan wordt in gespannen toestand vastgehouden door een verende borgpen (G) die door de slotplaat (H) heen naar buiten steekt boven de rust (J) van de haan. Druk van de trekker (K) tegen de staart (L) trekt de borgpen naar binnen, waardoor de haan naar voren slaat. De weer mee terugdraaiende tuimelaar stoot door middel van een overbrenging (M) het pandeksel (N) open.

Hollands vuursteenslot ca. 1690: De werking is als bij het snaphaanslot, alleen beweegt de stang (A) niet horizontaal maar verticaal. Verder zijn het vuurstaal en het pandeksel gecombineerd tot een zogenoemde batterij (B), die als hij door de vallende haan geraakt wordt naar voren slaat en tegelijk de pan opent. De spil van de haan is gelagerd in een stoedel of tuimelaarbrug (C) en de tuimelaar (D) heeft inkepingen voor drie standen: (1) rust, (2) half gespannen (zoals op de tekening) en (3) gespannen.